Voor mij rijdt een politieauto. Bij afslaan bij het stoplicht zet hij zijn richtingaanwijzer niet uit. Op de weg mag je maar 30 km per uur en de politie auto rijdt zeker 50 km per uur. Onmiddellijk schiet door mijn hoofd de gedachte: "Als hij het al niet doet, hoef ik het ook niet!". Laatst hoorde ik iemand zuchten over een bon van 90 euro die ze had gekregen omdat ze haar richtingaanwijzer was vergeten op een rotonde.

Ik weet dat deze gedachte eigenlijk niet goed is. Ik rijd voor mijn eigen veiligheid in het verkeer en niet omdat de ander (lees: politie) mij controleert. Toch is het wel menselijk om zo te denken. Een goed voorbeeld doet volgen. En een verkeerd voorbeeld gaat op den duur toch wringen.

Zo werkt het ook in een groep met kinderen. Wanneer de leerkracht zegt dat je rustig moet blijven in communicatie en vervolgens onredelijk uitvalt tegen een leerling, zal de leerkracht al gauw het respect bij de leerlingen verliezen. En als het respect verloren is bij kinderen, kun je als leerkracht beter een andere baan zoeken. Je wordt niet meer serieus genomen en het vertrouwen in jou is zoek.

Een vriendin van mij werkt bij een gerenommeerd bedrijf. Haar baas is getrouwd (en heeft kinderen) maar ook een stiekeme relatie met een van zijn collega's. Nu gaat het natuurlijk niemand wat aan wat deze man in zijn privé tijd doet, maar er ontstaat toch een beeldvorming naar de baas toe. Hij is niet eerlijk naar zijn vrouw en kinderen. Hij verwacht van iedereen op zijn werk, dat ze het stil houden. Eigenlijk leeft deze man in zijn privé leven in een leugen en is niet te vertrouwen. En dat doet wat met je aanzien. Wie zegt dat deze man in zijn werk wel te vertrouwen is? Het is heel menselijk om zo te gaan denken. Het is afhankelijk van de credits die deze man hiervoor heeft bij zijn werknemers heeft opgebouwd (vriendelijkheid en gelijkwaardigheid naar de mensen toe) hoe ze op hem reageren. Volgens mijn vriendin is het merendeel van zijn collega's  het respect voor hem al verloren.

Laatst was er een 13-jarig kind dat mopperde over haar vader. "Hij beticht mij ervan steeds om mijn mobiel te zitten, maar ondertussen is hij alleen maar met zijn mobiel bezig!". De zaak als volwassenen is dat we altijd het goede voorbeeld geven. Als je als ouder gewend bent je rotzooi op straat neer te gooien, ben je absoluut niet geloofwaardig wanneer je je kinderen aanspoort tot opruimen. Als je als ouder gewend bent om te schreeuwen naar je kinderen, kun je niet van je kinderen een rustige spreektoon verwachten.

In mijn praktijk werken kinderen aan hun emoties. Soms zijn kinderen heel wijs en geven ze precies aan welk voorbeeld ze nodig hebben:

• "Waar ben jij met je hoofd, mama?"
• "Ik heb straf nodig!"
• "Bedankt mama, dat je me hebt losgelaten. Dat betekent dat je vertrouwen in mij hebt!"
• "Mijn hart is voor de helft goed en voor de helft slecht! En die van mijn vader ook!"
• "Ik ben nu veel rustiger, maar nu mijn moeder nog!"
• "Mijn moeder kan de controle niet loslaten, ik voel helemaal geen vertrouwen van haar naar mij toe!"

En zo geldt dit ook in beroepen die een maatschappelijke functie vervullen: leerkracht, politieagent, politicus. Geef het goede voorbeeld en je bent geloofwaardig. Wanneer je doet wat je zegt, ben je te vertrouwen. Wanneer je te vertrouwen bent, word je geliefd. Wanneer je geliefd wordt, word je gevolgd.

Als iedere leider in deze wereld dit goede voorbeeld zou volgen, zou de wereld er beter uitzien.