Een aanrader is het televisieprogramma ‘Krabbé zoekt Gauguin’. Paul Gauguin, een schilder uit 1880, wordt opgevoed als 'een prins' in een luxe omgeving en wordt beurshandelaar. Maar al spoedig gaat voor zijn passie: schilderen, waar geen droog brood in te verdienen is. Uiteindelijk trouwt hij met Mette en krijgt vijf kinderen. Het lukt hem niet om deze te onderhouden en Mette vertrekt met kinderen en zonder Gauguin naar haar moeder.
Wanneer je je verdiept in de schilders uit de vorige eeuw, blijkt dat meer gepassioneerde schilderslieden moeite hebben om verantwoording voor hun kinderen te nemen. Al vlug verliezen ze zich in hun passie en moeten de vrouwen de zorg (en de financiën) dragen. Is dit vandaag de dag anders?

Mijn praktijk wordt voor het merendeel bezocht door vrouwen met kinderen. En maar al te vaak hoor ik de dames zuchten over hun mannen. De meest voorkomende klacht is het feit dat de mannen alleen maar handelen in het huishouden wanneer het hun gevraagd of opgedragen wordt. En dat die mannen ook uit gezinnen komen waarbij hun vader de veelal 'het vlees op zondag snijdt'. Deze mannen zien niet dat er spullen liggen op de trap die mee naar boven moeten. Deze mannen lopen rustig om de stofzuiger heen wanneer deze 'als hint' in de kamer klaarligt en komen pas een uur voor de ouderavond erachter dat ze een dubbele afspraak hebben. Het lijkt alsof de vrouw er een kind bij heeft en ook nog een kind die allerlei verantwoordelijkheden 'vergeet'.

Je zou kunnen zeggen dat deze mannen lui zijn en verwend. In sommige gevallen is dit ook zo, ze hebben dan een jeugd gekend waarbij hun moeder 'alles voor hen deed'.
Tegelijkertijd zie ik een toename van vaders die hun emoties flink verwaarloosd hebben. Ze zijn maar doorgehold om geld te verdienen en hebben hun emoties weggeslikt. In de 20e eeuw werd er tenslotte niet veel over emoties gepraat en zeker niet bij mannen. Als je emoties oppot ontstaan er vaak woedeaanvallen of juist heel veel angst, maar tevens raakt het hoofd overvol met gedachten. Dit zorgt ervoor dat ze met hun gedachten of in het verleden leven, of bij hun werk of in de toekomst zijn. Maar zeker niet in het hier en nu! En wanneer ze dan de trap oplopen, stappen ze netjes over spullen die naar boven moeten.

Als vaders eenmaal dit gedrag vertonen, duurt het even voordat deze gedragingen veranderen. Als je wilt dat jouw kinderen dit op een andere manier gaan doen en wel verantwoording dragen zijn de volgende tips handig:

1. Als je wilt dat je kinderen verantwoording nemen voor de dagelijkse activiteiten in huis, zul je vroeg moeten beginnen met ze hiervan deelgenoot te maken. Een kind van vier jaar kan gerust zijn bed rechttrekken als hij uit bed stapt en leren om de tafel te dekken. Zorg ervoor dat kinderen voor hun puberteit vaste taken krijgen, zodat de strijd om de taken dan niet helemaal losbarst.
   
   
2. Kinderen hebben veel herhaling nodig wanneer opdrachten uit zichzelf worden gedaan. Heel handig is het om een visuele ondersteuning (planbord) op te hangen op een plek waar iedereen het ziet. Het moet een gewoonte worden, net als tandenpoetsen.
   
   
3. Beloningen (complimenten) en dankbaarheid bij de ouders, werken bij het inslijpen van gewoonten beter dan boosheid en irritaties. Wanneer je kind goed kan voelen, zal het je blijdschap moeten voelen wanneer hij uit zichzelf zijn taak uitvoert. Ten slotte ontlast hij of zij jou ook met het huishouden.
   
   
4. En last but not least: zorg ervoor dat je kind zijn emoties uit. Dit doe je door de juiste grenzen te stellen (veiligheid, respect voor omgeving, respect voor elkaar) maar ook liefde te geven (luisteren en rust). Hierbij geef je het kind het vertrouwen dat hij of zij alles tegen je kan zeggen. Dat jij zijn veilige haven bent!

De aanhouder wint!