Geer en Goor en het  Nationaal Ouderenfonds. Wat zetten ze dit goed op de kaart. Met veel humor (je moet er van houden) maar ook emotie laten ze Nederland zien hoeveel eenzaamheid er is onder ouderen.

Laatst stond er in de supermarkt  een oudere vrouw bij de kassa. Ze zat aan het eind van de loopband op haar rollator. Heel langzaam deed ze één voor één de boodschappen in haar tas.

Wat zou er in haar omgaan? vroeg ik me af. Voelt ze zich nog wel een volwaardig lid van de gemeenschap? Of  voelt ze zich al lang en breed  afgeserveerd? Is ze alleen of heeft ze familie? Ooit is ze jong geweest en had ze wellicht een bloeiend leven. Hoe voelt ze zich nu ze oud is? Heeft ze nog wel het gevoel een stem te hebben?

Heeft onze maatschappij niet de neiging om ouderen weg te denken? Worden ze niet weggestopt in verpleegtehuizen en wachten ze daar niet tot de dood erop volgt? Dit is wellicht een erg sombere kijk, maar zeg nu eens eerlijk: Hoe voel je je als je jong bent, naar oudere mensen? Erger je je op straat aan hun traagheid? Word je opstandig wanneer ze niet door lijken te hebben dat je erlangs wilt? Irriteert het je wanneer ze wat kort door de bocht reageren? De wereld van vandaag is snel en vlug. Wanneer je niet bij blijft met de computer en het internet, hoor je er niet meer bij. Het zakenleven zit niet te wachten op ouderen. Het zijn juist de jonge snelle jongens en meiden die meetellen, die kunnen nog gevormd worden. Snel, sneller, snelst.

Biologisch gezien gaat je lichaam vanaf je 25e levensjaar alweer degenereren. Hetgeen wil zeggen dat je daarvoor in de opbouwfase bent en daarna weer gaat afbouwen. Ook emotioneel zijn er fases te bespeuren. Van de hechting aan je ouders in de baby- en peuterfase, het omgaan met kinderen in de klas, het loslaten van je ouders , je 'ik' ontwikkelen, de middelbare leeftijd tot de ouderdom. Qua ontwikkeling is de fase van de ouderdom het spiegelbeeld van die van de kinderjaren. Bij de kinderjaren kom je uit het onbewuste en word je bewust. Bij de ouderdom gaat dat net andersom. Zo beschrijft Jung (psycholoog) dit. Emotioneel gezien ga je in de loop van je leven steeds meer relativeren.

In sommige culturen (Molukken) hebben de ouderen juist aanzien. Zij worden gezien als wijze, levenservaren mensen. Bij problemen worden de ouderen om advies gevraagd.  Zij hebben tenslotte de levenservaring die jongeren nog missen.

Worden de ouderen van nu in Nederland wel genoeg gewaardeerd? Zij hebben na de 2^e wereldoorlog Nederland weer opgebouwd. Zij weten hoe het is om geen welvaart te hebben. Zij hebben keihard gewerkt om te komen tot het niveau van nu. Is er wel genoeg respect voor ouderen en geven we ze nog wel de plek die ze verdienen? Of serveren we ze af  als oude bejaarden die  geen idee meer hebben hoe de maatschappij van nu met Facebook, Intstagram, Linkedin en Twitter in elkaar steekt. Wat kunnen we eigenlijk leren van hen?

Wanneer ik kijk naar mijn eigen vakgebied: opvoeden, emoties en gedrag denk ik dat onze ouderen de drie R's  heel duidelijk hebben neergezet: Rust, regelmaat en reinheid. Wanneer ik kijk naar veel ouders van nu zie ik vaak een tekort aan rust en regelmaat. Het lijkt vaak alsof veel jonge ouders zichzelf (met al hun activiteiten) belangrijker vinden dan hun kinderen. Hun kinderen moeten zich maar schikken naar hun overvolle drukke agenda van werken, feestjes en sociale contacten.

Dit geeft een onveilig gevoel bij kinderen. Hun hoofden raken overvol. Bovendien is er geen tijd voor echt contact met elkaar, wat opstandig gedrag veroorzaakt. Veel boze kinderen zijn eigenlijk kinderen die grenzeloos worden opgevoed. Zij krijgen  teveel ruimte in hun doen en laten.   Zij missen bij hun ouders het wezenlijke contact van liefde voelen voor elkaar.

Voor emoties was vroeger helaas maar weinig ruimte. Wij kunnen het onze ouders echt niet kwalijk nemen. Tijdens een oorlog is er geen plek voor gevoel, je bent aan het overleven. Bij het overleven voel je niets. Wanneer je wel gaat voelen in een oorlog is de angst zo groot, dat wil je niet voelen. Het is niet voor niets dat pas vanaf het begin van de 90-er jaren emoties werden benoemd.

Laten we met z'n allen afspreken een ander gevoel te krijgen over ouderen. Zij hebben ons gevormd tot wie wij zijn, bovendien zijn we biologisch een deel van hen. Uiteindelijk komen we allemaal in deze ouderdomsfase. Zou jij in deze fase graag worden  afgeserveerd? Of zou je het fijn vinden wanneer je voelt dat mensen dankbaar zijn. Dat je gewaardeerd wordt.

Lieve ouderen van Nederland: Dank je wel dat jullie het mogelijk hebben gemaakt voor mij om te leven in de welvaart die ik nu heb. Door jullie opbouw heb ik nu een heel fijn leven!