“Hoe zit dat nu met al die emoties in mijn lijf” vroeg laatst een vrouw aan mij. “Het lijkt wel een kluwen.”
Veel vrouwen voelen dat hun emoties door hun hele lijf heen gaan.  In tegenstelling tot de meeste mannen die meer gestructureerde dossierkasten ervaren. Dat is ook het verschil tussen beiden, vrouwen praten met veel mensen over hun emoties. Mannen moeten gericht naar die dossierladen toegaan om er daarna voor te kiezen of ze de inhoud ook laten zien aan de ander. Uiteraard geldt dit niet voor iedereen.

Individuatie, zoals Jung (grondlegger van de analytische psychologie 1875-1961) dat zo mooi verwoordde, is het proces waarbij het bewustzijn van een persoon geïndividualiseerd en gedifferentieerd wordt van andere personen. Dit is een groeiproces waarbij de persoon zich uniek voelt ten aanzien van andere personen. Je leert jezelf hiermee kennen en is het belangrijkste bij de ontwikkeling van je persoonlijkheid. Het zoveel mogelijk verwerkelijken wat in je zit, vond hij het belangrijkste in het leven.

Omdat het mijn vakgebied is ben ik het helemaal met hem eens! Veel opgeslagen emoties zorgen ervoor dat we onszelf kwijtraken. Er ontstaat veel drukte in je hoofd en uiteindelijk overheerst je denken je hart. Dit geeft een frictie met jezelf maar ook met de ander. Ruzies (met jezelf of de ander) zijn hiervan het gevolg.

Bij het proces van individuatie voel je dat je door de emotielagen van boosheid, verdriet en angsten heen gaat. Boosheid omdat je je niet gehoord voelt, verdriet omdat niemand je lijkt te zien en angst om helemaal alleen te zijn. De laag onder de angst laag is die van vertrouwen. In deze laag voel je ontspannen en rustig in je hoofd. Je staat met beide benen op de grond, vandaar dat deze laag beneden is.

De angst laag is de laag van schuld, schaamte en onzekerheid. Dit is heel vervelend om te voelen. Dat is ook de reden dat veel mensen steeds weer boos worden in plaats van deze gevoelens willen voelen. Je voelt je onzeker over je uiterlijk of over ‘wie je bent’ ten aanzien van andere mensen. Je voelt je schuldig omdat je je kinderen bijna niet ziet. Je schaamt je omdat je fouten in het verleden hebt gemaakt.

Corona, het veelbesproken woord, van deze tijd zit in deze laag: de angst om het te krijgen, de angst voor je baan, de onzekerheid over de toekomst. De schaamte om te zeggen dat je het hebt gehad, het schuldgevoel, wanneer je anderen hebt besmet. 

Ook ik heb deze laag de afgelopen twee maanden veelvuldig gevoeld. Mijn dochter werkte (nu niet meer) op de Corona afdeling van het ziekenhuis. Ik voelde mij zo trots op haar, zo jong en dan al op de barricades. Ik had het van de daken willen schreeuwen. Maar ik heb het voor mij gehouden uit angst dat mensen mij en mijn praktijk zouden vermijden. Niemand van het gezin heeft Corona gehad overigens en we hebben haar niet vermeden.;)

De vrouw hierboven heeft in mijn praktijk ervaren dat de kluwen werd ontrafeld. “Zelfs in Coronatijd voel ik me rustig en blij!” zei ze me.
Een ontzettend dankbaar beroep!