Hij kwam in mineur in mijn praktijk.
“Mijn ex-vrouw en ik zijn al even uit elkaar en we hebben drie pubers. Doordat de scheiding nogal dramatisch is verlopen, zie ik mijn kinderen nauwelijks.  Ze vonden het onrustig om steeds met hun tas heen en weer te gaan en zijn uiteindelijk bij mijn ex-vrouw gaan wonen.
Dat komt wellicht ook omdat ik weer een nieuw gezin heb met jonge kinderen. Ik heb het gevoel dat ik mijn kinderen aan het kwijtraken ben. Ik heb maar matig telefonisch contact en ik zie ze nauwelijks. Ik heb het gevoel dat mijn ex-vrouw mijn kinderen bij mij weghoudt. Wij zijn niet fijn uit elkaar gegaan, eigenlijk kan ik het wel een vechtscheiding noemen.”

Tijdens de behandeling ontdekten we dat hij in zijn jeugd een problematische verbinding met zijn ouders had.  Zijn vader was heel dominant geweest en had hem enorm verwend. Zijn moeder was van het gezin weggelopen toen de kinderen nog jong waren.
Hij vond het aan de ene kant fijn dat hij verwend was door van zijn vader.  Maar aan de andere kant miste hij gevoelscontact. Op latere leeftijd was het contact met zijn moeder hersteld. Zijn moeder vertelde hem dat zij niet op kon tegen de dominantie van haar ex-man en uiteindelijk daardoor was vertrokken.

“Zou het zo zijn dat jouw kinderen ook onvoldoende verbinding met jou ervaren?” vroeg ik tijdens de sessies. “En hoe ervaren ze het contact met jouw nieuwe vrouw en kinderen?”

“Ik heb geen idee!” zei de man.
We kwamen erachter dat er te weinig werd gesproken over de gevoelens van hemzelf en de kinderen. Hij durfde de confrontatie met zichzelf en de ander niet aan te gaan. Hij was ontzettend bang voor afwijzing. Ook werd na een aantal keren duidelijk dat hij het initiatief van het contact met zijn kinderen van hen af liet hangen. “Zij hebben het zo druk, ik weet niet of het uitkomt als ik bel!”
Doordat hij het probleem niet oploste, voelde hij zich vaak moe en overprikkeld. Er bleef te veel in zijn hoofd zitten.

Als je gescheiden bent en kinderen hebt, moet beiden ouders een stapje harder lopen om verbinding te behouden. En vooral als pubers op één adres willen wonen (dat is heel normaal op die leeftijd), zul je moeten gaan investeren, investeren, investeren! Pubers zijn erg gericht op zichzelf en verwachten vooral veel actie van hun omgeving.  Wanneer jij als ouder ‘het ook maar op zijn beloop laat’, verwatert het contact al vlug. 

Als kinderen voelen dat je de schuld bij de andere ouder legt, geef je eigenlijk onbewust twee signalen af:

1. De ex-partner wordt afgekeurd en eigenlijk zeg je hiermee dat de kinderen, omdat ze voor de helft de genen van de ex-partner hebben, ook niet goed worden bevonden.
2. Dat de kinderen zelf onvoldoende kunnen opkomen ‘in wat ze zelf voelen en vinden’!

Na een aantal sessies voelde de vader zich sterker en energieker worden en kwam hij meer in een actie-stand. Doordat hij zijn kinderen vaker sprak, kon hij ook meer verbinding zoeken door te vragen hoe zij het contact met hem en zijn nieuwe gezin ervaarden. Doordat hij zich rustiger en zekerder voelde, kon hij ook beter luisteren naar zijn kinderen. Er ontstond meer verdieping in de gesprekken.
Hij was er heel blij mee.