Ik drink koffie bij een vriendin. Ze heeft drie kinderen en tien jaar geleden is ze door haar man in de steek gelaten. Hij ging er van de ene op de andere dag vandoor met een ander. Bij de meeste stellen eindigt dit verhaal in een drama, waarvan de kinderen vaak de dupe zijn.
De moeder blijft dan verbitterd achter, is boos op de vader en praat lelijk over hem naar de kinderen. De vader voelt zich dan machteloos langs de zijlijn staan en heeft voor zijn gevoel weinig kans een goede relatie met zijn kinderen op te bouwen. De kinderen gaan mee met de boosheid van de moeder en voelen zich verantwoordelijk voor haar welzijn. En dit gegeven eindigt uiteindelijk in een vechtscheiding waarbij de emoties van boosheid en machteloosheid van de ouders de boventoon voeren, in plaats van dat de kinderen het belangrijkste zijn.

Lees hier het prachtige voorbeeld van mijn vriendin en haar man:

In het begin was mijn vriendin terecht boos. Ze was in shock door het plotseling weggaan van haar man, het was de liefde van haar leven. Maar al heel vlug kon ze zich over deze boosheid heen zetten om een goede communicatie te behouden; alles ten goede van de kinderen. Het is zelfs zo dat wanneer er leden van haar ex-familie jarig zijn in een weekend dat zij de kinderen heeft, zij naar de verjaardag gaat.

We zijn tien jaar verder en alle kinderen gaan nog steeds een nacht per week en een weekend in de veertien dagen naar hun vader. De vader investeert heel veel in zijn kinderen en neemt zijn verantwoording. (Bij gescheiden ouders is dit een must, omdat je ze minder ziet). Het oudste kind gaat vaak stappen; hij haalt haar midden in de nacht op. Terecht zegt hij dat veiligheid voorop staat en dat hij verantwoording draagt voor haar veiligheid, ze heeft ten slotte haar rijbewijs nog niet. Ook bij de zwemlessen van alle kinderen heeft hij zijn taak nooit verzaakt, geen moeite is hem teveel. Voor de studiefinanciering begeleidt hij bij de inschrijving bij DUO, omdat de moeder dit moeilijk vindt.

Wat is het gevolg van deze acties?

De kinderen hebben een goede band met beide ouders. Omdat de moeder nooit negatief over haar ex-man praat, kunnen de kinderen alles tegen de moeder zeggen, ze voelen zich veilig bij haar. De oudste studeert 100 km verderop, maar ze is zo blij met haar vader dat ze door de weeks voor een paar uur met de trein naar haar vaders huis komt om daar een nacht te slapen. De middelste gaat ook naar haar vader als de andere kinderen niet kunnen, gewoon omdat ze van hem houdt. En de jongste heeft echt heel veel moeite om niet naar haar vader te gaan wanneer ze een afspraak heeft met haar vriendinnen. Beide ouders praten respectvol over de ander en de kinderen zijn graag bij allebei.

Ik hoor het verhaal aan en zeg haar dat ik dit van beide ouders een voorbeeldverhaal vind. Ze is stil. "Voor mij is dit de gewoonste zaak van de wereld!", zegt ze me.

Lieve ouders, wees eerlijk naar jezelf en kijk in welk patroon jij bent beland. Praat respectvol over je ex-partner en investeer in je kinderen.
Roep het niet alleen, maar doe het!