0
Contact
voor kind
en volwassene
Ik krijg een vreemd verzoek.
Een moeder ( 83 jaar) van drie volwassen kinderen heeft aangegeven dat het leven klaar is. Ze voelt zich oud en op. Ze is bedlegerig wegens een herseninfarct en geeft aan dat ze niet meer wil leven. Er is alleen één probleem: Ze laat het leven niet los. Ze neemt afscheid, wel vijf keer en steeds hopen de kinderen dat moeders liefste wens wordt vervuld. Ze zien haar lijden.
Het is 13 maanden later wanneer één van de kinderen mij belt. Emotietherapie 'de kunst van het loslaten' en of ik iets voor haar kan betekenen. De moeder geeft aan angst te voelen om in een kist te liggen. "Wanneer ik ga behandelen, laat ze vlug los!" zeg ik hem. "Is dat de bedoeling?"De moeder wil heel graag dat ik kom. En de kinderen kunnen het lijden van hun moeder niet meer aanzien. Uit liefde voor haar, roepen ze me in.
Wanneer ik haar voor het eerst zie, blijkt al vlug dat ik mijn methode niet kan toepassen. Soms is de moeder heel helder, maar dan zakt ze ook weer weg. Ik geef haar een cranio-sacrale massage om haar rustig te maken. Ze is opstandig van de hele situatie en klinkt bozig. Al spoedig blijkt dat de angst voor de kist het probleem van loslaten verkapt. Tijdens het masseren vraag ik haar of ze gelooft in een hemel. Heel bars zegt ze me: "Nee daar geloof ik niet in!" Wanneer ik stil ben, vraagt ze me of ik dat wel doe. "Het is een overtuiging, zeg ik haar!" Wanneer ze me vraagt hoe ik aan die overtuiging kom, vertel ik mijn ervaring van 10 jaar geleden.
10 jaar geleden zat ik in mijn spirituele fase en had ik me aangemeld bij een workshop: een kijkje in het voorportaal van de hemel. Ik was behoorlijk sceptisch, maar mijn nieuwsgierigheid nam de overhand. Al spoedig werd me voorgedaan hoe ik door middel van een visualisatie in de hemel moest komen. Heel keurig volgde ik de instructies op. En ja hoor, al heel vlug na de start kwam ik mijn schoonvader, opa en oma tegen (allemaal al overleden). Ik was me aan het verbazen dat mijn fantasie zo gemakkelijk de vrije loop kon hebben, toen ineens mijn lieve collega (33 jaar en overleden aan kanker) mijn beeld in kwam wandelen. En er ontstond een heftige innerlijke dialoog.
"Jij moet mijn zus bellen!" zei ze bozig. Haar paardenstaart zwiepte heel hard heen en weer. "Ik wil dat je vertelt dat je contact met mij hebt gehad want ik kan haar niet bereiken!" 'Mijn hemel', dacht ik. Nou ben ik hier eindelijk en dan krijg ik een opdracht. Ik besloot net te doen alsof ik die zin niet gehoord had. Ik kende die zus niet, ik wist niet naar ze woonde en ik had geen telefoonnummer. Bovendien: een ieder zou me voor gek verklaren. Oh nee, hier zou ik niet in meegaan.Toch liet die zin me niet los. Hij speelde steeds vaker door mijn hoofd tot ik er niet meer van sliep. Na twee maanden was ik zover dat het me niet meer interesseerde wat een ander hiervan vond. Via, via kon ik aan haar telefoonnummer komen en wat bleek… De zus was intens blij dat ik haar belde. 'Ohhh, mijn zus is zou deze week jarig geweest zijn en dit vind ik zo'n mooi cadeau'. Beide spirituele zussen (wist ik niet) hadden afgesproken dat mijn collega zou proberen om na haar dood contact te houden. Op een of andere manier was dat niet gelukt. Ik had kippenvel van top tot teen.
"En zo is mijn overtuiging ontstaan" vertel ik de moeder. Ze kijkt me met grote ogen aan en zakt in haar kussens. (Ik had niet gezien dat ze bij mijn verhaal naar voren was gegaan!)
4 dagen later sms't haar zoon dat ze heel rustig is ingeslapen.