Nadat ze haar voet over de drempel zette, begon ze meteen te huilen. Vlug sloot ik de deur, in de wachtkamer zag ik nieuwsgierige ogen…

"Ik ben net bevallen en nu valt mijn leven al in duigen!" zei ze. "Ik ben gewend om alles op mijn manier te doen en nu met mijn kind lukt dit niet meer. Hij slaapt niet zoals ik wil, hij eet niet zoals ik wil en ik voel me depressief. Mijn leven is over. “

De baby van deze vrouw huilde veel en de borst werd niet gepakt. Ondanks de hulp (kraamhulp en lactatiedeskundige) lukte het haar niet om borstvoeding te geven. Er werd over gegaan op een fles, maar de baby bleef onrustig. Hij kon zich geen tel alleen vermaken. De man raakte uitgeput en de vrouw ook. En alle controle was verdwenen. De vrouw was van de wolk: ‘Het perfecte leven’ gevallen en werd geconfronteerd met haar emoties van boosheid, verdriet en angst.

Dit verhaal staat niet op zich. Tussen je 20e en 30e levensjaar lijkt je leven maakbaar. Je kiest je studie, je promoveert, je krijgt een fantastische baan en bent succesvol. Je ontmoet de liefde van je leven en gaat je settelen. Je koopt een huis en richt deze helemaal in zoals jij het graag ziet. Tot in de puntjes verzorgd is het wanneer vrienden bij jou eten. Jullie zijn het ideale stel, jullie hebben een prachtig huis en ogen succesvol in wat jullie doen. Je hebt de volledige controle. Over alles!

En dan komt er een baby. De bevalling gaat al niet helemaal volgens plan. De yogalerares zei dat je moest puffen en zuchten. Je wilde graag op een baarkruk bevallen, met je bovenkleding aan, leuk voor de foto’s. In de hectiek van de weeën, beval je naakt op bed.
Gelukkig nog wel thuis, ook dat wilde je zo graag.

Een baby heeft een eigen ‘ik’ en eigen emoties. En die kunnen heel heftig zijn. En dan hebben we het nog niet over de peuterpuber van 2 à 3 jaar en de puberteit. Er is geen ouder die soms wel eens denkt: ‘Waar ben ik in godsnaam aan begonnen!’ en ‘Ik moet mezelf wel heel erg wegcijferen.’ Een opleiding voor opvoeden heeft geen ouder gehad voordat hij/zij aan kinderen begint. Meestal is het: ‘op hoop van zegen’ en waag je de sprong.

Wanneer je baby wordt geboren, geef je je aarding/ gronding af aan je baby. Goede gronding betekent in je kracht staan: ’met je voeten stevig op de grond!’ Dan voel je dat je niet zomaar omvalt, wat er ook gebeurt. . Het duurt vaak negen maanden voordat je deze weer goed terug hebt. ‘Ontzwangeren’ heet dit in de volksmond. Je lichaam en geest moeten herstellen van dit gebeuren.

Met deze vrouw is het goed gekomen. Nadat ik alle emoties naar de baby en het moederschap had losgemaakt, voelde ze zich meer zichzelf, rustig en ‘in haar kracht staan’. De cranio- sacrale massage hielp ook mee. En met deze rust is ze haar kind gaan masseren.  Ze kon weer voelen wat haar intuïtie haar zei over het opvoeden.  Dat werkt nog steeds het beste!