In het Algemeen Dagblad is onlangs een artikel gepubliceerd over opvoedadvies en de stress die dit bij veel ouders veroorzaakt. Ouders balen van alle tegenstrijdige opvoedinformatie, blijkt uit een peiling van het Nederlands Jeugd Instituut (NJI). Ruim 800 ouders deden mee aan deze peiling. Driekwart van hen zegt dat de deskundigen tegenstrijdige adviezen geven en een kwart geeft zelfs aan daardoor onzeker te worden. 28% procent van hen bestempelt opvoeden als 'een zware stressklus'. Verslaggever Eefje Oomen, moeder van twee zonen, herkent dit. Ze vraagt zich af hoe het komt dat er zo over opvoeden wordt getwijfeld.

Wordt dit wellicht veroorzaakt omdat:

• We vaak niet meer op oma's of oudtantes in de buurt kunnen leunen? Het moederlijke type dat precies weet hoe je kinderen weer rustig krijgt, als ze op vrijdag hieperdepiep uit school komen .
• We zoveel piekeren omdat we een overdosis aan tegenstrijdige informatie krijgen. De arts op het consultatiebureau zegt het één en supernanny Jo Frost zegt het ander.
• We bang zijn om fouten te maken en alles 100% perfect moeten doen, terwijl we weten dat dit eigenlijk onmogelijk is? Wij als moderne ouders, onze kinderen inmiddels als een soort maatschappelijke projecten zien, die moeten slagen?

Eefje Oomen vindt zichzelf een twijfelmoeder, zwalkend van links ("Als je nog één keer een brutale mond hebt, zit je op je kamer!") naar rechts ("Natuurlijk mag je de muur met graffiti onderspuiten.") Ze twijfelt of het juiste opvoedadvies wel bestaat.

In mijn praktijk kom ik veel twijfelmoeders tegen. Dit zijn moeders die zoveel opvoedboeken hebben gelezen dat ze door de bomen het bos niet meer zien. Lezen ze ergens dat kinderen geen straf moeten krijgen, dan gaan ze daarvoor. Lezen ze dat kinderen juist begrip voor hun daden moeten krijgen (iedereen verdient tenslotte onvoorwaardelijke liefde) dan gaan ze daarvoor. Ze passen een methode toe en laten deze ook weer heel vlug los omdat ze het niet kunnen volhouden. Ze zijn 'hun weten' kwijt en laten zich leiden door hun onzekerheid (emotie).

Ondertussen zijn ze de hele dag bezig om na te denken over oplossingen. Het hoofd maalt en de gedachten overheersen (bij mij heet dit 'in je hoofd zitten'). Er spoken allerlei angsten en schuldgevoelens door hun hoofd, zoals:

• angst om het verkeerd te doen;
• angst dat ze niet kunnen opvoeden;
• angst om te hard over te komen of juist angst om te soft te zijn.

En als ze ergens voor gaan staan (bijvoorbeeld het doorpakken dat de kinderen hun eigen kamer moeten opruimen), voelen ze zich weer schuldig dat ze dit zo hard zeggen. Of ze voelen zich schuldig dat ze te veel werken of juist dat ze hun kinderen weer te veel verwennen.

Wanneer je als ouder in je hoofd zit (je bent alleen maar aan het malen en denken) voelen kinderen dat je niet of onvoldoende aanwezig bent. Kinderen kunnen hierbij echt onuitstaanbaar gedrag gaan vertonen. Eigenlijk willen ze hiermee aan je vragen: "Waar zit jij met je hoofd? Ik sta nu voor je neus hoor! Zie mij nou eens!". Aan het gedrag van je kinderen kun jij als ouder zien of je aanwezig bent. Ben jij echt dat luisterend oor voor je kinderen of ben je alleen maar bezig met andere zaken?

Een goede opvoeding begint erbij dat jij als ouder stevig staat (dus dat je hoofd leeg is). Dat je je daadkrachtig voelt en vandaar uit de grenzen in het gezin bepaalt. De drie regels van veiligheid, niets kapot maken en respect voor elkaar moeten goed worden neergezet en een ieder moet zich hier aan houden. Wanneer je teveel twijfelt sta je niet krachtig en kun je ook geen daadkracht tonen.

Hoe krijg je het nu voor elkaar om je daadkrachtig te voelen? Daadkracht voel je pas wanneer je je niet meer door je emoties laat leiden (met emotietherapie kun je je emoties transformeren). Emoties zorgen er namelijk voor dat je gaat zwabberen en dat je 'je weten' kwijtraakt. En dat 'weten' heb je nodig om goed te kunnen opvoeden. Als je namelijk weet hoe je moet opvoeden, voel je je krachtig en sterk.
Er ontstaat een soort zakelijkheid in je opvoeding. De grenzen worden streng en rechtvaardig bepaald . En daarbinnen kun je als kind veel liefde voelen omdat de ouder rust en duidelijkheid biedt. En dat geeft bij een kind weer heel veel rust.

Het mooiste voorbeeld dat ik hierbij kan geven is de jongen (8 jaar) die iedere avond 10 keer zijn bed uit kwam omdat hij naar de wc moest. De ouders moesten alle keren met hem mee naar de wc, anders ontstond er paniek.
In eerste instantie toonden deze ouders teveel begrip voor hem, zij lieten de teugels vieren. Op den duur hadden de ouders geen avond meer voor zichzelf en waren ze de hele avond met hem bezig.
Pas toen ze de leiding namen door te zeggen dat ze niet meer zouden komen, ging het beter. De eerste avond begon de jongen heel lang te roepen. De tweede avond werd dat al korter en de derde avond was het rustig.

Wanneer jij als ouder aangeeft dat je er helemaal klaar mee bent, kan het roer pas omgegooid worden. Dat werkt ook het beste omdat het kind dan voelt dat jij daadkrachtig bent. En vervolgens voelt je kind dat hij/ zij geen kant meer op kan en komt er acceptatie.

Conclusie: Niet de opvoedboeken zorgen ervoor dat je opvoeding goed verloopt, maar jouw emoties. Door deze los te laten worden 'je weten' en daadkracht sterker. Je hoofd wordt leger en je bent meer aanwezig in het hier en nu. Hierdoor geef je je kinderen meer structuur en duidelijkheid en dat samen zorgt ervoor dat zij rustig en gelukkig zijn.