Dat je emoties pas gaat voelen wanneer je stilstaat, bewijst dit prachtige schrijven van een moeder. Ze kwam voor haar zoon maar besloot er zelf ook voor te gaan:

Het is een jaar of vier geleden als ik met mijn jongste zoon bij ‘Het hart van Delfland’ terecht kom. Op school is hij heel onzeker en daar wil hij aan werken. Michèle gaat met hem aan de slag en dat gaat heel goed. Tijdens zijn sessies zit ik vaak op de gang te wachten, meestal met een boek of wat werk. Het is raar maar tijdens deze uurtjes voel ik mij prettig rustig, waarschijnlijk omdat ik het gevoel heb dat mijn zoon in goede handen is, ik kan het even loslaten.

Zelf zit ik in die periode in een hele drukke levensfase. Een drukke baan, een man met een drukke baan, drie kinderen (waarvan twee in de puberteit), vrijwilliger bij de sportclub van de kinderen en een druk sociaal leven. Kortom, een gezellig, levendig en druk huishouden.
Voor mijn gevoel gaat het allemaal best, ik heb het geheel onder controle. Veel vrije tijd is er niet, maar alles reilt en zeilt prima. Als mijn zoon klaar is met zijn behandelingen, geeft Michèle aan dat ze mij ook nog wel een keer wil zien. Ik? Hoezo? Het loopt toch allemaal goed? Nou ja, vooruit, alles voor het welzijn van mijn zoon. Als ik hem hiermee kan helpen, wil ik graag komen. Geen haar op mijn hoofd denkt eraan dat ik misschien zelf aan de slag moet met mijn emoties.

Na mijn eerste sessie spreekt Michèle haar twijfels uit of de sessies zin zullen hebben. Ik straal naar alle kanten uit dat er met mij niets aan de hand is. Ik ben toch de rust zelve en heb mijn huishouden toch prima op de rit? Ondertussen ziet Michèle iets anders. Na een prettig maar ook verhelderend gesprek, besluit ik mij over te geven aan de therapie en dat is wel een van de betere beslissingen die ik de afgelopen jaren heb genomen. Ik realiseer me dat mijn drukke schema en gejaagde gedrag wellicht toch niet helemaal gezond zijn. Bovendien is dat vaak aanwezige, gehaaste en onrustige gevoel ook niet echt prettig.

Hoe moet ik nu beschrijven hoe ik de therapie heb ervaren en hoe de sessies zijn verlopen? Het gekke is dat ik dat heel moeilijk kan verwoorden, het heeft iets ongrijpbaars. Je moet het eigenlijk zelf ervaren. Het is een heel wonderlijk proces dat een enorme impact heeft, je moet je er alleen wel voor openstellen. Als ik andere mensen weleens vertel over deze therapie, zeggen ze vaak: ‘Jij, therapie? Daar ben jij toch veel te nuchter voor, je bent ijzersterk en hebt alles toch prima onder controle?’
De spijker op z’n kop, ik heb inderdaad een ijzeren wil en hád graag alles voor 100% onder controle, maar daar zat nu precies het probleem. Alles moest bij mij altijd perfect zijn, dat was mijn norm. Onlangs zei een goede vriendin: ‘Mens, ik werd al moe als ik naar je keek, waar haalde je de energie vandaan en hoe hield je het vol?’ Serieus, ik heb echt geen idee, ik deed het gewoon, voor mij was het niets bijzonders.

Misschien is het goed om een stukje achtergrond informatie te geven. Als kind was ik altijd al actief en snel zelfstandig. Met twee ouders die heel actief waren in het vrijwilligerswerk, is het mij met de paplepel ingegeven om altijd bezig te zijn. Daarbij was er met een hele lieve, maar ernstig zieke moeder geen tijd voor gezeur. Beetpakken en doorgaan. School, huiswerk, boodschappen doen, het huishouden runnen, iedere dag naar het bezoekuur in het ziekenhuis, we deden het allemaal zonder erbij na te denken, het zat gewoon in ons systeem.
Toen mijn moeder uiteindelijk op hele jonge leeftijd overleed (ik was toen 17 jaar) ging ik op dezelfde no-nonsense manier door. Toen mijn vader heel snel een nieuwe relatie kreeg en dat voor ons als kinderen heel moeilijk was, schakelde ik gewoon nog een tandje bij.
Verdriet verwerken? Omgaan met de stress van de nieuwe relatie? Geen idee hoe dat moest. Ik ging gewoon door met heel hard werken en ‘normaal doen’ dan voelde ik kennelijk geen emoties en dat voelde veilig.

Terug naar de sessies. Hoe heb ik deze ervaren?
Nadat ik me eenmaal heb overgegeven aan de therapie, gaat het hard. Al snel blijkt dat er heel wat onverwerkte emoties zijn (ik had werkelijk geen idee).
Verdriet, boosheid, onzekerheid, eenzaamheid, angst om zelf ernstig ziek te worden enz. Als de emotionele beerput eenmaal open gaat, is er geen houden meer aan. Heftig zijn de sessies en heerlijk tegelijk.
Ik kom in een achtbaan van emoties terecht waar ik in het begin geen raad mee weet. Ik voel me vermoeid en soms zelfs een beetje labiel (niets voor mij). Michèle weet hier prima mee om te gaan en leidt mij iedere keer opnieuw heel rustig door het hele proces. Deze uurtjes zijn mij heel dierbaar geworden. De rust, de harmonie, het hele zachte muziekje op de achtergrond, de prettige manier waarop Michèle precies de juiste vragen stelt (iedere keer weer de spijker op z’n kop), het transformeren van al die narigheid in rust, de cranio aan het eind van de sessies........ Het geheel heeft ervoor gezorgd dat ik veel lekkerder in mijn vel zit.
Ik, die altijd alles zelf kon en niemand nodig had, accepteer dat ik niet altijd alles alleen hoef te doen, ik accepteer hulp.
Soms zijn de sessies confronterend, de vragen directer en moet ik uit m’n comfort zone, maar ook dat is nodig, en ondanks de directheid blijft het altijd respectvol.
Als ik thuiskom na zo’n sessie zit ik een beetje in mijn eigen wereldje en eigenlijk wil ik daar het liefst even in blijven. Ook ben ik vaak moe, maar op een prettige manier (ik slaap als een blok). Het meest wonderlijke is dat de sessies nog heel lang doorwerken (soms wel weken) en dat kan ik nu weer niet zo goed uitleggen, maar het is wel zo. Het lijkt wel alsof de behandelde/aangeraakte emoties, heel langzaam als veertjes op de juiste plek neerdalen, het heeft alleen wel tijd nodig. Bijzonder, want in eerste instantie onderschat je vaak hoe bepaalde emoties je dagelijks leven beïnvloeden, je bent je er vaak niet van bewust. Tijdens de therapie wordt dit ineens wel duidelijk en komen ze in volle hevigheid tevoorschijn om vervolgens, na de therapie, te veranderen in rust. Mijn hoofd voelt hierdoor ‘minder zwaar en vol’, er ontstaat ruimte. Ik voel me ‘zakken’ en rustiger worden, kan veel beter relativeren en voel me ‘zachter’. Ook mijn gezin heeft hier baat bij, ik word rustiger en geduldiger (normaal gesproken niet een van mijn beste eigenschappen). Een van de kinderen voelt dat goed aan en zegt: ‘Er wordt hier in huis tegenwoordig meer gepraat en dat vind ik fijn.’

Maar uiteraard verander je de aard van het beestje nooit helemaal. Mijn actieve persoonlijkheid zal altijd voor een deel aanwezig blijven en als ik mezelf een doel heb gesteld dan kan ik nog steeds keihard knallen. Die eigenschap heeft me ook veel gebracht, maar ik moet er niet in doorslaan. Zoals Michèle mij geleerd heeft: ‘Je kunt nog steeds knallen, maar met meer rust.’

Ben ik nu dan klaar met de sessies?

• Ja, voor 95% ben ik klaar, het verdrietige verleden heeft een plekje gekregen en de daarbij behorende emoties zijn rustig, het is goed zo. Relativeren, voelen, leven en laten leven, vertrouwen op mijn intuïtie, het gaat mij steeds makkelijker af;
• Nee, want die andere 5% is mijn valkuil. Ik doe alles met veel meer rust, stel veel beter mijn grenzen en kan beter ‘nee’ zeggen, maar soms sluipt de onrust er langzaam weer in en raak ik weer een beetje uit balans. 

Is dat erg?

• Nee, ik heb het geaccepteerd, het hoort bij mij. Ik heb geleerd dat het allemaal niet perfect hoeft te zijn. Daarom ga ik incidenteel nog voor een onderhoudssessie langs. Soms heb ik de neiging om af te zeggen omdat ik denk dat ik eigenlijk niets te bespreken heb. Bijna altijd ben ik blij dat ik toch ben gegaan, want ik leer nog iedere keer. Die uurtjes doen me goed. Even geen ‘vrouw van’, ‘moeder van’, ‘werknemer van’, hoofd huishouding, tuin en administratie enz. Even bewust stilstaan bij je gevoel en een uurtje ‘zijn’, terug naar de basis. Voelt alles nog rustig? Zijn er aandachtspunten? ‘Voel’ ik nog? ‘Schiet ik niet weer iedere keer in m’n hoofd’? Moet ik niet ‘zakken’? Neem ik voldoende rust?

Maar kan ik dat na al die sessies dan niet zelf uitzoeken/behandelen, ik weet inmiddels toch uitstekend hoe de therapie werkt?

• In theorie is het antwoord ‘ja’, natuurlijk kan ik het zelf, maar doe ik het dan ook? Neem ik er zelf de tijd voor of schiet het er door de drukte weer snel bij in? Mezelf kennende en door de hectiek van een druk gezin/werk is de kans groot dat de aandacht langzaamaan weer verslapt. Die ‘opfris’ uurtjes gun ik mezelf gewoon. Uiteindelijk heeft het hele gezin daar baat bij.

Mijn conclusie is dat emotietherapie mij de afgelopen jaren heel veel positiefs heeft gebracht. Het is een wonderlijk eenvoudig, maar bovenal prachtig proces. Harmonieus, respectvol, vaak met humor en vooral niet zweverig werk je aan jezelf. Ik heb zelf ervaren dat er vaak meer werk aan de winkel is dan je in eerste instantie denkt. Als je niet lekker in je vel zit, je gejaagd voelt of prikkelbaar, is het een aanrader. Inmiddels begin ik de holistische methode aardig te begrijpen. Emoties, gezondheid, algehele gesteldheid, het heeft allemaal met elkaar te maken. Werk aan je emoties en je hele lijf voelt zich beter.